Dag 1,22 april 2010, Rotterdam - Amsterdam - Manchester - Orlando.

Na de vreselijk vroege wekker nog snel de toilettassen ingepakt en samen even wat gegeten.
Rond kwart over zes naar de metro, waar we nog 20 minuten moesten wachten op een totaal uitgestorven perron! Na een kwartier werd de rest van de wereld ook wakker want er waren zover meer mensen die wilde instappen en er zaten zelfs mensen in :-)
Op Alexander een treinkaartje gekocht en naar Rotterdam Centraal en door naar Schiphol. Ruim op tijd volgens onze planning (10 uur vertrekken, 7 uur aanwezig zijn) alleen waar we even geen rekening mee houden gehouden was dat de hele vertrekhal vol zou staan met mensen. Gelukkig had Sander een sluiproute ontdekt en konden we nog net naar binnen waarna het achter ons werd afgesloten.

Gelukkig had Sander gisteren al ingecheckt, dus het was een kwestie van de boardingpassen uitprinten (half uurtje wachten) en de koffers inchecken (nog een half uurtje wachten:-) ) met de self service (gemaakt door Lasertec) Daarna door naar een broodje, want zo'n eind onderweg zijn valt niet mee. Nog even wachten voor we mochten boarden en we gingen mooi op tijd op weg naar Manchester, een kwartiertje vertraging valt reuze mee!

Eenmaal aangekomen in Manchester gaan we naar de transferhal, waar we helemaal alleen staan. Zou dat wel goed zijn, is er dan werkelijk helemaal niemand die ook wil overstappen???? Na een minuutje of tien komt er een busje en we zijn echt de enige die van T2 naar de transferhal willen. We horen van de bestuurder (van een jaar of 80) dat we ook hier weer terugkomen, we zijn benieuwd. Eenmaal in de transferhal aangekomen, hebben we geen boardingpassen, dus moeten we even wachten. Er is maar liefst één dame om alle passagiers te helpen. Alle vier de passagiers moet ik er dan wel even bij vertellen. Een stel komt uit kopenhagen en is al vier dagen onderweg om thuis te komen. Een meneer alleen wil ook mee met onze vlucht, maar het omboeken blijkt niet goed te zijn gegaan. De baliedame kan maar met veel pijn en moeite iemand bereiken voor onze vlucht en ze geeft handmatig onze koffernummers door. Als dat maar goed gaat!

Wij gaan ondertussen door de security en Barbara's tas word zelfs gecontroleerd op heroine (zoals op tv bij Bordercontrol :-) ) Natuurlijk zit dat er niet in en mogen we door lopen. De dame van de volgende balie noteert met de hand waar we vandaan komen en heen willen en dan worden we weer naar de bus gestuurd om naar T2 te gaan. Jammer genoeg niet dezelfde meneer, maar via de achterom weggetjes komen we toch daar waar we zijn moeten.

Intussen hebben we een beetje trek, dus we pinnen wat ponden (je kunt niet eens met euro's betalen!) en nemen een broodje en een drinkje. Dan door naar de incheck van onze vlucht naar Orlando. We worden allemaal gefoullieerd en alle tassen worden opengemaakt en doorzocht. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt en we zijn echt onder de indruk!

Met enorme lange duur van de vlucht zullen we jullie niet vervelen, omdat virgin een "oud" entertainment systeem heeft vergeleken met dat van Delta, kunnen we alleen maar allemaal tegelijk naar dezelfde films kijken en kun je ook geen spelletjes spelen. Echt balen!! We zijn gewoon verwend geraakt bij Delta. We eten nog een kipje met boontjes en aardappeltjes met een chocolade toetje en krijgen vlak voor we gaan landen nog een kopje thee met een muffin. Dan is het eindelijk zover en zetten we voet op Amerikaanse bodem. Oja, Barbara heeft de vlucht met bijna geen rugpijn overleefd!!!

Even door de security, foto-tje, vingerafdrukje, esta verklarinkje en klaar zijn we. Vol vertrouwen (nog) lopen we naar de band voor de koffers en je raad het al: die zijn er niet. We vragen het voor de zekerheid nog even, maar meer koffers komen er echt niet. Die staan natuurlijk nog op Manchester bij die handige baliedame! Voor deze zekerheid nog even naar beneden waar alle overgebleven koffers terecht komen, maar ook daar onze koffers niet!!!
We spreken een dame aan van Virgin en ze doet een boeking voor ons. We mogen voor 100$ pyama's kopen en toiletspullen wat we dan vergoed krijgen. Als ze de koffers vinden, sturen ze die na. We laten de adressen achter van de komende drie dagen en gaan vol goede moed naar Dollar, waar we onze auto willen ophalen.
Dat gaat wel gewoon goed en even laten hebben we een mooi ford explorer uitgezocht.
We rijden door naar het hotel wat we dankzij de tomtom en de route beschrijving in een keer kunnen vinden en checken daarin. Alles is al betaald door Hotwire, dus dat is geen probleem

Omdat we niet superveel honger hebben en een pyama nodig hebben, rijden we even naar de walmart, waar we al snel door die 100$ heen zijn :-) maar daar heb ik wel een tinkerbell pyama voor (dat vertel ik natuurlijk niet om bepaald mensen jaloers te maken ;-) ) en hij zit heel lekker.
Oja, we kopen natuurlijk korte broeken, sokken, shirtjes, water en brood , goed voor de lijn hihi.

In het Raddison Hotel, kan mijn "hobby" weer beginnen, het eerste zeepje zit in de tas!

Dan is het tijd om te gaan slapen, want ik heb onderhand lucifers nodig om mijn ogen open te houden, want het is nu 4:19 nederlandse tijd! dus snel nog even het reisverslag en dan..... zzzzzzz